تابستانها به کوهپایه می رفتیم با اسب وقاطر والاغ سفر می کردیم دریک سفر راه میان کاشان و قریه برزک را با پالکی پیمودیم

درگوشه باغ ما یک طویله بود چارپا نگه می داشتیم پدر بزرگ من یک مادیان سپید داشت تند وسرکش بود و مرا خیلی می ترساند

من از خیلی چیزها می ترسیدم  از مادیان سپید پدربزرگ از مدیر مدرسه از نز دیک شدن وقت نماز

از قیافه عبوس شنبه

چقدر از شنبه ها بیزار بودم  خوشبختی من از صبح پنج شنبه آغاز می شد عصر پنج شنبه تکه ای از بهشت بود

شب که می شد در دورترین خواب هایم طمع صبح جمعه را می چشیدم در دبستان از شاگردان خوب بودم

اما مدرسه را دوست نداشتم خودم را به دل درد میزدم تا به مدرسه نروم بادبادک را بیش از کتاب درس داشتم 

صدای زنجره را به اندرز آقای معلم ترجیح می دادم وقتی که در کلاس اول دبستان بودم یادم هست یک روز داشتم

نقاشی می کردم معلم ترکه انار را برداشت و مرا زد وگفت:

همه ی در سهایت خوب است تنها عیب تو این است که نقاشی می کنی

این نخستین پاداشی بود که برای نقاشی گرفتم

با این همه دیوار های گچی و کاهگلی خانه را سیاه کرده بودم ده ساله بودم که اولین شعرم را نوشتم

هنوز یک بیت آن را به یاد دارم:

زجمعه تا سه شنبه خفته نالان نکردم هیچ یادی از دبستان

اما تا هجده سالگی هیچ شعری ننوشتم این را بگویم که من تا هجده سالگی کودک بودم من دیر بزرگ شدم

دبستان را که تمام کردم تابستان را در کارخانه ی ریسندگی کاشان کار گرفتم یکی دو ماه کارگر کارخانه شدم

نمی دانم تابستان چه سالی ملخ به شهر ما هجوم آورد زیان ها رساند من مامور مبارزه با ملخ

در یکی از آبادیها شدم راستش را بخواهید حتی برای کشتن یک ملخ نقشه نکشیدم

وقتی میان مزارع راه می رفتم سعی می کردم پا روی ملخ ها نگذارم اگر محصول را می خوردند پیدا بود که

گرسنه اند

منطق من ساده و هموار بود روزها در آبادی زیر یک درخت دراز می کشیدم پرواز ملخ ها را

در هوا دنبال می کردم اداره کشاورزی مزد contimplation مرا می پرداخت