من کاشی ام اما در قم بدنیا آمدم شناسنامه ام درست نیست مادرم

می داند که من روز چهاردهم مهر (16 اکتبر ) به دنیا آمده ام درست

سر ساعت12 مادرم صدای اذان را می شنیده است درقم زیاد نمانده ایم

به گلپایگان وخوانسار رفته ایم بعد به سرزمین پدری من کودکی

رنگینی داشته ام دوران خردسالی من در محاصره ی ترس وشگفتی بود

میان جهش های پاک وقصه های ترسناک نوسان داشت با عمو ها

واجداد پدری در یک خانه زندگی می کردیم وخانه بزرگ بود باغ بود و

همه جور درخت داشت برای یادگرفتن وسعت خوبی بود زمین را بیل

می زدیم چیز می کاشتیم پیوند میزدیم هرس می کردیم دراین خانه

پدر و عموها خشت می زدند بنایی می کردند به ریخته گری

ولحیم کاری می پرداختند چرخ خیاطی و دوچرخه تعمیر می کردند تار

می ساختند به کفاشی دست می زدند در عکاسی ذوق خود می آزمودند

قاب منبت درست می کردند نجاری و خیاطی پیش می گرفتند کلاه

می دوختند با صدف ودکمه گوشواره می ساختند

کوچک بودم که پدرم بیمار شد وتا پایان زندگی بیمار ماند پدرم تلگرافچی بود

در طراحی دست داشت خوش خط بود تار می نواخت او

مرابه نقاشی عادت داد الفبای تلگراف(مورس) را به من آموخت در

چنان خانه ای خیلی چیزها می شد یاد گرفت

من قالی بافی را یاد گرفتم وچند قالیچه کوچک از روی نقشه های

خودم بافتم چه عشقی به بنایی داشتم دیوار را خواب می چیدم طاق

ضربی را درست می زدم آرزو دا شتم معمار شوم حیف دنبال معماری

نرفتم

در خانه آرام نداشتم از هرچه درخت بود بالا می رفتم ازپشت بام

می پریدم پایین من شر بودم مادرم پیش بینی می کرد من لاغر

خواهم ماند من هم ماندم

 منبع:شعرها ویادداشت های منتشر نشده از سهراب